Alper o gün arkadaşlarıyla Yedi Kule oynayacaktı. “Oyunu mutlaka kazanmalıyız!” diyordu. Arkadaşlarıyla bahçede buluştular ve oyun başladı. Çocuklar heyecanla koşuşuyordu. Alper’in takımı kazanmak üzereydi ki karşı takımın oyuncusu Alper’i topla vurdu. Alper’in oyundan çıkması gerekiyordu. Çünkü oyunun kuralı buydu. Ama Alper oyundan çıkmak istemedi. “Yenilmek çok kötü. Ben her zaman kazanmalıyım.” diye düşünüyordu. Arkadaşlarına küsüp eve döndü. Kendi kendine “Arkadaşlarım olmadan da eğlenebilirim!” diyordu. Annesi olanları öğrendiğinde Alper’e yanlış düşündüğünü söyledi. Oyunlarda her zaman kazanmanın önemli olmadığı hakkında konuşmaya başladılar… Ne dersiniz, Alper, annesiyle konuştuktan sonra oyuna geri dönmüş müdür?
